یكى از ویژگیهاى مرحوم علامه طباطبایى(ره) دائم الذكر بودن ایشان بود حتى نقل شده است:
در اواخر عمر كه دچار كسالت شدید و عصبى بودند، حتى نزدیكان را نمىشناخت و از خورد و خوراك غافل بود؛ یعنى اگر لیوان آب یا غذا را به دستش مىدادند تا نمىگفتند، بخور، نمىخورد، ولى در همان حال، آهسته ذكر مىگفت و به یاد خدا بود و گویا در عالم دیگر است.
در لحظات آخر عمرش یكى از شاگردان خصوصى علامه
مىگفت: از ایشان پرسیدم چه كنم در نماز به یاد خدا باشم و حضور قلب داشته
باشم؟ براى شنیدن بیانات استاد، گوشم را نزدیك دهانش بردم، چند بار
فرمودند:
توجه، مراقبه، توجه، مراقبه، به یاد خدا باش و خدا را فراموش نکن. (1)
__________________________________________
پینوشت:
1- جرعههاى حیاتبخش، ص 355 .
برگرفته از کتاب پندهاى حكیمانه، ج ۳، علامه حسن حسن زاده آملى .
تنظیم گروه دین و اندیشه تبیان، هدهدی .
معرفی سایت